Η οικολογία είναι πλέον κοινωνικό κίνημα, κοσμολογία και επιστημονική ήπειρος. Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι στο επίπεδο άσκησης της πολιτικής, η διαχειριστική σκοπιά της οικολογίας είναι αυτή που καθημερινά όλο και περισσότερο κυριαρχεί. Ασφαλώς το οικολογικό κίνημα και οι γνώσεις για το περιβάλλον δεν παύουν να επεκτείνονται διαρκώς, αλλά, στη μετά το Ρίο εποχή, είναι η `μεγα-διαχείριση` των διεθνών οργανισμών που κερδίζει έδαφος, βαδίζοντας πλάι - πλάι με την `αειφόρο ανάπτυξη`. Το πόσο επιτυχημένο θα αποδειχθεί αυτό το μοντέλο του ιστορικού συμβιβασμού μεταξύ της οικολογίας και της ανάπτυξης, απομένει να το δούμε εν μέσω μιας ενδιαφέρουσας επιστημονικής και θεωρητικής διαμάχης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
