Το παρόν βιβλίο αμφισβητεί τη θεωρία και την πρακτική πολλών προγραμμάτων απεξάρτησης. Σε έναν τομέα όπου τα περισσότερα προγράμματα εστιάζουν στην υπευθυνότητα του ατόμου, την εγγύτητα, τη συνοχή της ομάδας και τη συμμετρία, οι συγγραφείς τονίζουν την αμοιβαία ευθύνη των μελών της οικογένειας στον τρόπο λειτουργίας της και δημιουργούν μια θεραπευτική μέθοδο που εστιάζει στην ιεραρχική αναδόμηση και την αποστασιοποίηση. Το ρεπερτόριο όμως του θεραπευτή χρειάζεται έναν πολύ ξεκάθαρα διατυπωμένο χάρτη για να τον προφυλάξει, να μην τον αφήσει να χαθεί στο λαβύρινθο της μερικής αλήθειας που αποτελεί την πραγματικότητα της παρέκκλισης. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
