[...] Μ` άλλα λόγια, ο Σοφοκλής ανέπτυξε σε σημαντικό βαθμό τη μελέτη του χαρακτήρα στο δράμα. Παρόλο που ήταν σίγουρα θρήσκος άνθρωπος, το θέατρό του δείχνει τους θεούς και τη μοίρα να αφήνουν μεγαλύτερη ελευθερία δράσης στους θνητούς· η επιρροή τους παραμένει στο υπόβαθρο, ενώ η ανθρώπινη θέληση είναι η κύρια πηγή της δράσης. Αντίθετα από τους χαρακτήρες του Αισχύλου, τα ανθρώπινα όντα του Σοφοκλή δεν είναι πια απλά παιχνιδάκια στα χέρια των θεών. Όλοι οι πρωταγωνιστές του κινούνται από μια σαφή, στερεή και ακλόνητη θέληση που καθορίζει τη δράση του έργου. Οι καταστάσεις που αλλάζουν δίνουν στους χαρακτήρες την ευκαιρία να εκφράσουν τις αντιδράσεις των ευαίσθητων φύσεών τους και τους αγώνες των ψυχών τους. Οι καταστροφές που τους πλήττουν οφείλονται περισσότερο στους ίδιους και λιγότερο στους θεούς. Το πάθος του δράματος του Σοφοκλή ενισχύεται από το γεγονός ότι οι ήρωές του κατακεραυνώνονται ακριβώς τις στιγμές που πιστεύουν περισσότερο ότι έχουν ξεφύγει από τη μοίρα τους που τους απειλεί. Παραδείγματα, ο Οιδίποδας στον Οιδίποδα τύραννο, η Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα και ο Κρέοντας στην Αντιγόνη. Αυτή η ξαφνική, πλήρης αλλαγή της τύχης των ηρώων και αυτή η άμεση κατάρρευση, την οποία έχουν προκαλέσει οι ίδιοι, είναι η τελική αποτυχία όλων των ελπίδων και όλων των προσπαθειών τους. Είναι άνθρωποι μοναχικοί. Το δράμα του Σοφοκλή δημιουργεί μικρότερο αίσθημα τρόμου απ` ό,τι εκείνο του Αισχύλου, αλλά ο οίκτος είναι εντονότερος στο πρώτο.
Το ύφος του Σοφοκλή είναι προσαρμοσμένο με φυσικότητα στις συζητήσεις και στην παθιασμένη διαλεκτική των χαρακτήρων που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο. Η λυρική του ποίηση είναι λιγότερο πλούσια και περισσότερο συμπυκνωμένη από εκείνη του Αισχύλου, είναι επίσης περισσότερο ήπια και ήρεμη, απολλώνια μάλλον παρά διονυσιακή. Όπως τα γλυπτά του Φειδία, το δράμα του Σοφοκλή είναι φτιαγμένο πάνω στη σοβαρή και ευγενική κλασική μήτρα, μ` άλλα λόγια, έχει την ωριμότητα μιας τέχνης που έχει φτάσει στο απόγειό της.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]