Ο Οιδίπους, ο τυφλός ζητιάνος, ο «μιαρός», που σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του, καλείται από τους θεούς να πηγαίνει σ` αυτούς μέσα σε συνθήκες μυστηριώδους μεγαλοπρέπειας. Γίνεται φανερό ότι μετά το θάνατό του θα έχει δύναμη για το καλό και το κακό, για να βοηθάει τους φίλους του και να βλάπτει τους εχθρούς του· θα γίνει δηλαδή «ήρωας», κάτι ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους. . . Η ηρωοποίηση του Οιδίποδα μετά θάνατον αποτελεί μυστήριο, όπως ήταν μυστήριο και η μοίρα της ζωής του. Είναι το κατεξοχήν θύμα των θεών, που υψώνεται με τη χάρη τους. Αυτά τα δυο μυστήρια αλληλοφωτίζονται; Και τι μπορούμε να συμπεράνουμε από το φως αυτό για τη φύση των θεών και τη μοίρα των ανθρώπων;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
