«Φωτογραφίζω» σημαίνει «γράφω με το φως». Κι αυτό ακριβώς κάνει ο Βασίλης Βασιλικός, που ξανατυπώνει παλιές Φωτογραφίες. Ο ήρωάς του, ο Λάζαρος, «ξεφυλλίζει» τις σημαντικές στιγμές του, στη γενέθλια πόλη: τις πρώτες εμπειρίες της ζωής, τους εφηβικούς έρωτες, στιγμιότυπα από την Κατοχή και τις κακουχίες, τη σκληρότητα και την εγκατάλειψη - σε ένα ρεαλιστικό κάδρο, που απεικονίζει την ελληνική πραγματικότητα της καταστροφής και των προσφύγων, των άνεργων και των άστεγων. Στην αφήγηση-σκέψη του, συγχέει το παρελθόν με το παρόν, το όνειρο με την πραγματικότητα· προσπαθεί να ιεραρχήσει τον πρώτο παράφορο έρωτα, τον πρώτο χωρισμό, τη μεγάλη φυγή. Θα βρει τη δύναμη να γυρίσει ξανά την ταινία της ζωής του, και ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές της; Ο έρωτας-λύτρωση ή η ασφυκτική απόδραση; Οι φωτογραφίες είναι ένα ποίημα για τον έρωτα, για μια γυναίκα χαμένη, για μια πόλη, για μια χώρα -την Ελλάδα- στην οποία η λέξη ελευθερία ανέκαθεν λάμβανε ένα νόημα τραγικό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]