Αντί της εξομοίωσης των ποικίλων στρωμάτων φτωχών χειρωνακτών με την κλασική εργατική τάξη (και όλες τις εξιδανικευτικές προεκτάσεις που απορρέουν), η μελέτη «Οι φτωχοί των πόλεων» προτείνει την ανάλυση των τρόπων ικανοποίησης μιας θεμελιακής τους ανάγκης: της εξασφάλισης του βίου μέσω της εργασίας. Οι κοινωνικές πρακτικές αυτών των στρωμάτων απέναντι στην εργασία δηλώνουν αρχικά μία αυθόρμητη φυγή - στατιστικά προσδιορισμένη - από τις εξαρτημένες σχέσεις της βιομηχανίας. Το ιδανικό τους πρότυπο ωθεί σε συγκεκριμένους τρόπους εξασφάλισης του βίου και πραγματοποιείται με μια τεχνογνωσία που έχει συγκροτηθεί ιστορικά στις χωρικές κοινότητες της προέλευσής τους. Το ιδανικό πρότυπο και η τεχνογνωσία τους συντίθενται από παραδοσιακές μορφές κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας, ανάλογες αξίες και πρακτικές. Όλα αυτά ενεργοποιούνται σιωπηρά με την εγκατάστασή τους στις πόλεις και αναλύονται εδώ με αυτοβιογραφικές μαρτυρίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]