Η Ισμήνη, για το χαμό του πατέρα της, για την απουσία της μάνας της και για την απώλεια του φιδιού και της ελπίδας να συμφιλιωθεί με τη φύση, διατηρούσε πάντα μια κρυφή μνησικακία μπολιασμένη μέσα της, που άπλωνε αδηφάγες ρίζες στα κράσπεδα της ψυχής της. Είχε έναν εαυτό στραπατσαρισμένο, όπου βασίλευε ένα ιδιόμορφο χάος, χωρίς νηνεμία. Ταυτόχρονα έναν εαυτό ρωμαλέο, αστραφτερό, επικίνδυνο και απρόβλεπτο. Το μυθιστόρημα διαπλέκεται στις δεκαετίες από τον πόλεμο μέχρι και σήμερα. Μια δυναμική γυναικεία μορφή συναντά το παρελθόν. Ανάμεσα στο τώρα και το χθες, ο μύθος αιφνιδιάζει. Ρεαλιστικές οι περιγραφές των ηρώων και των τόπων που τους καθορίζουν. Πέρα από τα ποικίλα διλήμματα και τους περιορισμούς των πέτρινων χρόνων, η νέα γενιά αναζητά τη δική της ταυτότητα και πλάθει τη δική της ιστορία. Στη συνάντηση πολιτικού και προσωπικού, πάλης και έρωτα, η γλώσσα του Γιώργου Ξένου αναδεικνύεται αληθινή και Ακμάzουσα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]