Ένας αδέξιος ταχυδακτυλουργός, ένας τυφλός ζογκλέρ κι ένας ζητιάνος είναι το ίδιο πρόσωπο. Τα υπόλοιπα πρόσωπα παρουσιάζουν ποικιλία, ασθένειες, εμμονές κι εμπλέκονται σε περιπέτειες που σχετίζονται άμεσα με τα ονόματά τους. Υπάρχει αρχικά μια κοπέλα που παραλίγο να την έλεγαν Έρπη Ζωστήρα. Στην κατοχή της περιέρχονται δύο ιππόκαμποι, που σχηματίζουν μεν μια καρδιά, αλλά διαφωνούν ως προς το νόημα του φιλιού. Μετά, η Ρένια που δεν βγαίνει απ` το Μαργαριταρένια, αλλά μπαίνει σε μια ζέβρα για να βρει τον ύπνο της και να χάσει κάτι άλλο. Η όχι και τόσο χαρούμενη Χαρά κι η όχι και τόσο ζωηρή Ζωή διαπιστώνουν πως η ζωή είναι όντως σπαρμένη με ρόδα, όπως το σώμα, στην επόμενη ιστορία, είναι σπαρμένο ονόματα. Και διερωτάται ο αναγνώστης: εμείς προδίδουμε τα ονόματά μας ή εκείνα εμάς; Την απάντηση κρατάει ο θηριοδαμαστής με τους νυσταλέους ελέφαντες και την πετάει σαν κέρμα στο καπέλο του ζητιάνου. Ιστορίες που κυμαίνονται ως προς το μήκος, το βάθος, το ύφος και τη διάθεση. Ιστορίες που επιβιώνουν σε τρικυμίες κι άλλες που βυθίζονται αύτανδρες στον πάτο μιας μπανιέρας. Ιστορίες που τις έζησα υπό ναυτία και τις έγραψα με νηφαλιότητα. Τέλος πάντων, οι δικές μου ιστορίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]