Τον ήρωά μου και φίλο μου Αχιλλέα Μανωλόπουλο είχα στο νου μου όταν έγραψα πως ο Έλληνας για να ανέβει σ’ ένα βουνό ψάχνει να βρει κατήφορο. Τον είπα ονειροπόλο γιατί έζησε στη σκοτεινή περίοδο της γερμανικής Κατοχής, τότε που μόνο μέσα στα όνειρά του μπορούσε να βρει κανείς λίγο κατήφορο. Η σύντομη ζωή του Αχιλλέα δεν είχε επεισόδια. Τα επεισόδια και τις περιπέτειες τα πέρασε όλα μέσα του. Έμοιαζε άνθρωπος που κοιμάται και ονειρεύεται, με τη διαφορά ότι αυτός ο ίδιος επέλεγε τα όνειρά του. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που κοιμάται και συνεχώς ονειρεύεται; Άνθρωπο που βιώνει στο περιθώριο, στερημένος και καταφρονεμένος. Σε μια κρίσιμη ώρα, ωστόσο, ο Αχιλλέας ο Έλληνας, σαν να ξύπνησε ξαφνικά, επαναστάτησε ενάντια στις ψευδαισθήσεις του κι έκανε το όνειρο πράξη, μια ηρωική πράξη, την πρώτη και μοναδική στη ζωή του. Είχε αλλάξει το χαρακτήρα του, με συνέπεια ν’ αλλάξει και τη μοίρα του. Ακόμα κι ο βιογράφος του έμεινε έκπληκτος για κείνο που έπραξε. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]