Συνέντευξη της συγγραφέα από το Θανάση Μήνα
Nίκη Αναστασέα - Πρέπει να κρατιέσαι, όσο μπορείς, μακριά από τους ήρωές σου

Οι Μικρές απολαύσεις του κυρίου Ευαγγελινού είναι-και-δεν-είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη φόρμα;

Στο βιβλίο βασικό ρόλο παίζει ο συγγραφέας ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Επιλέγοντας αυτή τη μορφή μπόρεσα αφενός μεν να παρακολουθήσω τον συγγραφέα, όπως σκέφτεται και όπως καταστρώνει τη δουλειά του αφετέρου τα πρόσωπα του έργου του, κι έτσι να φτιάξω ένα άλλο μυθιστόρημα όπου όλοι αυτοί (μαζί κι ο συγγραφέας) είναι οι ήρωες και το οποίο ξεφεύγει από τα όρια του αστυνομικού.

Η μικρή κοινωνία που παρουσιάζεις, όπου ο ένας κρυφοκοιτά τον άλλον με μισό μάτι, είναι μια μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε;

Κάθε κοινωνική ομάδα, μικρότερη ή μεγαλύτερη, ακόμα και κάθε ανθρώπινη σχέση αντανακλα και καθορίζεται ΚΑΙ από την κοινωνία στην οποία δημιουργείται. Βεβαίως ο λόγος που κοιτάμε τους άλλους «με μισό μάτι» έχει βαθύτερες και διαχρονικές αιτίες που αφορούν εκτός από το «περίβλημα» και την ψυχή του ανθρώπου.

Η ηρωίδα του βιβλίου, η Λέλα, δίνει την αίσθηση μιας γυναίκας δυνατής και ανεξάρτητης. Είναι άραγε αυτός ο λόγος που στο βιβλίο ο περίγυρός της τη φθονεί; Πόσο από τον εαυτό σου έχεις βάλει στη Λέλα;

Θα έλεγα ότι περισσότερο με συγκινεί η μητέρα της, αν και με τρομάζει η απόλυτη απελπισία της. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω βάλει τον εαυτό μου σε κανένα πρόσωπο. Νομίζω πως όταν γράφεις ένα βιβλίο πρέπει να κρατιέσαι, όσο μπορείς, μακριά από τους ήρωές σου. Δεν ζούνε τη ζωή που έζησες (ή δεν έζησες) και δεν λένε αυτά που έχεις φυλαγμένα και χρωστούμενα, αλλά αρθρώνουν τον δικό τους λόγο. Όσο για την Λέλα κάποιοι τη φθονούν αλλά και κάποιοι την εκτιμούν επειδή ακριβώς είναι δυνατή και ανεξάρτητη.

Δεν θα 'θελα να χρησιμοποιήσω τους όρους υπερρεαλιστικό ή μεταμοντέρνο, πάντως το εύρημα του συγγραφέα που είναι συνάμα και ήρωας και που με τα γραφόμενά του καταγράφει-διαμορφώνει τις ζωές των χαρακτήρων είναι μάλλον το «ανατρεπτικό» στοιχείο στο βιβλίο. Πώς σου γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Είχε αρχίσει να με βασανίζει από το προηγούμενο βιβλίο μου η απορία πώς συμβαίνει και ένας μυθιστοριογράφος μολόνότι αγαπά τους ήρωές του, τους βασανίζει. Έτσι άρχισα να θυμώνω μαζί μου και να νοιώθω κάποιου «ρομαντικού είδους τύψεις». Αποφάσισα λοιπόν, στο καινούριο μου βιβλίο, να με «βάλω στη θέση μου», παίρνοντας το μέρος αυτών των ηρώων που επαναστατούν εναντίον του «άκαρδου» συγγραφέα.

Γιατί υπάρχουν συνήθως μεγάλα διαστήματα «σιωπής» ανάμεσα στα βιβλία σου;

Στο πρώτο μου βιβλίο Αυτή η αργή μέρα προχωρούσε άργησε να ολοκληρωθεί επειδή εργαζόμουν κι ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος. Για το Επικράνθη δούλεψα σκληρά γύρω στα εφτά χρόνια αφενός γιατί το θέμα ήταν σύνθετο (πολιτική, τέχνη, τρέλα) αφετέρου επειδή ήθελα το κάθε μέρος και ο κάθε ήρωας να έχει το δικό του προσωπικό ύφος που να ανταποκρίνεται τόσο στην ιδεολογία του όσο και στην «ψυχή του». Δύσκολο το εγχείρημα με αποτέλεσμα να καταστεί χρονοβόρο. Η συγγραφή του Κυρίου Ευαγγελινού διήρκησε ένα χρόνο περίπου. Βλέπετε το κάθε βιβλίο θέλει το δικό του χρόνο.

Θα μας αποκαλύψεις αν έχεις ήδη κάτι στα σκαριά για το προσεχές μέλλον;

Προς το παρόν κάνω επανάληψη στους αγαπημένους μου συγγραφείς.