Είναι χαρακτηριστικό των μύθων να είναι ανεξάντλητοι και επομένως να παρέχουν μια ποικιλία από ερμηνείες που συνεχώς ανανεώνονται. Στην προσπάθειά του να δώσει τη δική του ερμηνεία, ο Ζαν-Κλωντ Βιλλαίν κινείται ελεύθερα μέσα στο μεσογειακό σύμπαν και αν ενδιαφέρεται για τον χιλιετή μύθο του ταύρου, για τη θυσία στη Μεσόγειο, για την παρουσία του Βαν Γκογκ στην Αρλ ή γι` αυτόν τον δυνατό μύθο που συνθέτει την προσωπικότητα του Δον Ζουάν, είναι για να μπορεί κάθε φορά ν` ανοίγει έναν καινούριο δρόμο από μια νέα οπτική, η οποία, υποβοηθούμενη από τη διαίσθηση του ποιητή, παρακινεί σε μια έρευνα που εμπλουτίζεται από στοιχεία που δεν γίνεται να αγνοηθούν. Η κατανόηση μέσω των μυθοπλαστικών δοκιμίων που προτείνει ο συγγραφέας με ανώδυνο τρόπο στην αρχή, ανακαλεί τη συνειδητή και υποσυνείδητη επικαιρότητα των θεμάτων που θίγει, για να την οδηγήσει κατόπιν σιγά-σιγά σε νέους ορίζοντες, οι οποίοι, αφού περάσει η έκπληξη, καταφέρνουν τελικά να μας πείσουν αλλά και να μας συγκινήσουν βαθειά. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]