Ο αγροτικός χώρος ως μια κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική ενότητα βρίσκεται εδώ και αρκετές δεκαετίες στη δίνη βαθιών αλλαγών. Οι σημαντικές ανακατατάξεις στην παραγωγή και στην παραγωγική διαδικασία, η διεύρυνση των σχέσεων του χώρου με την αγορά και τον αστικό χώρο, είναι ορισμένοι από τους παράγοντες που σήμαναν ριζικές μεταβολές στον τρόπο ζωής, στις κοινωνικές δομές, τις ιεραρχήσεις, τις αξίες, και τους κανόνες συμπεριφοράς των κατοίκων του αγροτικού χώρου. Οι δυσμενείς επιπτώσεις των μεταβολών αυτών έχουν ως πρώτους αποδέκτες τις κοινωνικές εκείνες ομάδες που αδυνατούν να προσαρμοσθούν ή να αντισταθούν. Στις ομάδες αυτές του αγροτικού πληθυσμού (και ίσως η πλέον ευαίσθητη) ανήκουν οι ηλικιωμένοι αγρότες, των οποίων η ηγετική θέση στο αγροτικό νοικοκυριό και την αγροτική κοινότητα αλλάζει άρδην, κι αυτό παρόλο ότι συνεχίζουν να εργάζονται για μεγάλο διάστημα μετά την τυπική συντάξιμη ηλικία τους. Ειδικότερα, στο πλαίσιο των νέων εξελίξεων, ακυρώνονται παραδεδομένες ασφαλιστικές δικλίδες και μορφές αυτορρύθμισης, κυρίως για τη διασφάλιση των δυσμών του βίου τους. Η σταδιακή ακύρωση των μηχανισμών αυτών του παρελθόντος, χωρίς την παράλληλη πλήρωση του κενού που δημιουργείται από άλλους θεσμούς και πρωτοβουλίες, ανοίγει αναπόφευκτα πεδίο αβεβαιότητας και δυνητικής ή ήδη παρούσας κοινωνικής περιθωριοποίησης και αποκλεισμού των ηλικιωμένων αυτών.

Στο παρόν σύγγραμμα αποτυπώνονται τα αποτελέσματα μιας έρευνας των συνθηκών διαβίωσης των ηλικιωμένων σε δύο αγροτικές κοινότητες. Πρόκειται για μια προσπάθεια συστηματικής διερεύνησης των ερωτημάτων που αναφέρονται στις συνθήκες διαβίωσης των ηλικιωμένων αγροτών και μιας πρώτης ταξινόμησης των προβλημάτων τους. Μέσα από τα αποτελέσματα αυτά αναδεικνύεται μια σειρά από ζητήματα που επισκιάζονται συνήθως και άρα αγνοούνται από την ευρύτερη κοινωνία κάτω από τις εξωραϊσμένες και ειδυλλιακές αντιλήψεις για τις συνθήκες και τις δυνατότητες διαβίωσης στην αγροτική κοινότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]