Δύο κοπέλες, δυο φίλες κάθε μία με το χαρακτήρα της, κάθε μία με τη λόξα της προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στην αυτογνωσία και στην ωριμότητα. Η μία με τη σοφία των βιβλίων, η άλλη με τη σοφία της ζωής. Θα τη βρουν εκεί που δεν την έχουν αναζητήσει: «μέσα τους». ``Τι ζήλος και τι ευγλωττία! Αυτή δεν παίζεται! Είναι ικανή να μας πασσάρει τις κωλοφωτιές για αστέρια. Τι παρόλες είναι αυτές που μας λες ρε Μπουρόβα, και συ και αυτός ο Σκοτ Πεκ; Άλλη δουλειά δεν έχουμε, θα πιάσουμε τώρα να προάγουμε και να πλουτίσουμε τον εαυτό μας. Δηλαδή άπαξ και διαβάσουμε «Το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο» φτάνουμε ντουγρού στην ωριμότητα; Στο Θεό σου ρε φιλενάδα. Ξέρεις πολλούς που θέλουν να ωριμάσουν; Οι περισσότεροι προτιμούν να παλιμπαιδίζουν, γιατί αυτό που λες θέλει πολλή δουλειά. Καλά ήσουν μέχρι τώρα, λογική και δυστυχισμένη, πότε πρόλαβες κι έγινες τρελλή κι ευτυχισμένη; Κοίτα λοιπόν τι ζιζάνιο που είσαι. Μου βάζεις φυτιλιές για να μου ανεβάσεις την πίεση. Μα είναι ερωτήσεις αυτές που κάνεις; Όχι, δεν πήρα από τη ζωή αυτό που περίμενα. Και άκου και το χειρότερο: την έχω γαμήσει κατά κράτος τη ζωή μου. Φχαριστήθηκες τώρα; Άντε, φτάνει τώρα, γιατί. . . γιατί. . . γιατί τσαντίστηκα. Όταν θέλω να κλάψω τσαντίζομαι.``

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]