«Η ελληνική λέξη `κοσμογονία`, που σχηματίζεται από τα συνθετικά `κόσμος` (ευταξία, τάξη) και `γόνος`, ρίζα του ρήματος γίγνομαι (γεννιέμαι), δηλώνει την in illo tempore γέννηση των αρχέγονων στοιχείων και την άμεση γενεσιουργία τους. (...) Η ιδέα της γένεσης του κόσμου, στύλος της κοσμογονικής σύλληψης, αμφισβητήθηκε πολύ νωρίς. `Οι θεοί υπήρχαν πάντα, υπήρξαν ανέκαθεν` υποστηρίζει ο Επίχαρμος, ποιητής του 5ου αι. π.Χ. Στην πραγματικότητα, οι αρχέγονοι θεοί του Ησίοδου (ο λόγος του οποίου παραμένει για εμάς το κεντρικό, κύριο τεκμήριο και σύστημα αναφοράς) ή των ορφικών δεν είναι παρά ονόματα, δυνάμενα να καταστήσουν κατανοητό `κάτι` το ασύλληπτο. Ο Φερεκύδης, τελευταίος κρίκος της κοσμογονικής θεώρησης, θα έχει τη μεγαλοφυή ιδέα να συγκεράσει `το αείποτε υπάρχον` με την απροσπέλαστη γένεση του κόσμου».
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
