Η Ιστορία δε στηρίζεται μόνο στη γλώσσα ή στη θρησκεία για να κατατάξει μια πληθυσμιακή ομάδα σε κάποια συγκεκριμένη εθνότητα. Στηρίζεται, παράλληλα, στη διαχρονική τους παράδοση, στα προσωπικά βιώματά τους, στα ήθη και έθιμά τους, στα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά τους, στους εθνικούς τους αγώνες, αλλά προπάντων - ή και μόνο - στην εθνική αυτοσυνειδησία των ομάδων αυτών και στη θέλησή τους να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά και να παραμένουν ενσωματωμένοι σε κάποιο συγκεκριμένο έθνος. Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες όπου δεν καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και έδωσε κατά καιρούς τη δυνατότητα σε διάφορες φυλετικές ομάδες να αποφασίσουν σε ποιο έθνος νομίζουν ότι ανήκουν ή με ποιο έθνος θέλουν να συμβιώνουν (Τσάμηδες Ηπείρου, σλαβόφωνους, ρουμανόφωνους, τουρκόφωνους και βουλγαρόφωνους Μακεδονίας, κ.ά.), να την εγκαταλείψουν και να ενταχθούν σε γειτονικές χώρες, όπου πίστευαν ότι ανήκαν εθνολογικά. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
