Ντόρα:
Δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ` το μίσος.

Καλιάγιεφ:
Υπάρχει η αγάπη...

Ντόρα:
...Η αγάπη δεν είναι αυτό που μας χρειάζεται.

Καλιάγιεφ:
Εσύ το λες αυτό; Ξέρω πως η καρδιά σου...

Ντόρα:
Υπάρχει πολύ αίμα, πολλή βία. Αυτοί που πραγματικά αγαπούν τη δικαιοσύνη, δεν έχουν δικαίωμα στην αγάπη. Στέκουν ορθοί, σαν κι εμάς, με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια καρφωμένα ολόισια μπροστά. Είναι καρδιές περήφανες, ανυπότακτες... Πώς να δεχτούνε την αγάπη, που δεν σ` αναγκάζει παρά να σκύβεις το κεφάλι;

Καλιάγιεφ:
Αγαπάμε όμως τον λαό μας.

Ντόρα:
Αλήθεια είναι. Γι` αυτούς η αγάπη μας δεν έχει όρια, μα κλείνει μέσα της τόσο πόνο. Ζούμε μακριά τους, χαμένοι στις σκέψεις μας, κλεισμένοι στα δωμάτια μας... Αυτοί όμως μας αγαπούν; Γνωρίζουν τον αγώνα μας; Ο λαός σωπαίνει, Γιάνεκ, και η σιωπή του είναι τόσο Βαθιά, τόσο απόκοσμη!

Καλιάγιεφ:
Μα αυτό δεν είν` η αγάπη; Να δίνεις τα πάντα, να θυσιάζεις τα πάντα χωρίς καμιά ελπίδα ανταπόδοσης;