Σεπτέμβριος του 1944. . . Οι χωρικοί του Ποντ Ντ` Ουγί ανατριχιάζουν ακόμα και μόνο με την ανάμνηση εκείνης της κολασμένης μέρας, που μια επίλεκτη μεραρχία αμερικανικών αρμάτων μάχης εξόντωσε μια ολόκληρη ένοπλη φάλαγγα των Ναζί. Δεκατρία άρματα του Αμερικανικού Στρατού, όλα κατάμαυρα σαν το σκοτάδι. Αλλόκοτο θέαμα, ακόμα και εν καιρώ πολέμου. Κατά τη διάρκεια της μάχης η ερπύστρια ενός από τα άρματα έσπασε, κι εκείνο ακινητοποιήθηκε, ανήμπορο να ολοκληρώσει τη φονική αποστολή του. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι Σύμμαχοι σφράγισαν τον πυργίσκο του και το εγκατέλειψαν στην άκρη του δρόμου. Επί τριάντα χρόνια, παρέμενε στο ίδιο σημείο και σκούριαζε χρόνο με το χρόνο, ζοφερό ενθύμιο της κόλασης του πολέμου. Κάποιοι ντόπιοι ισχυρίζονταν ότι το άρμα ήταν καταραμένο. Είχαν ακούσει απόκοσμες φωνές και υστερικά γέλια να αντηχούν στο εσωτερικό του. Και δεν είχε πεθάνει μια γυναίκα, ακριβώς δεκατρείς μέρες αφότου επιχείρησε να εξορκίσει τους δαίμονες; Να έκρυβε στ` αλήθεια εκείνο το άρμα κάποια υπερφυσική δύναμη μέσα του. . . κάτι τόσο μακάβριο και σατανικό που κανείς δεν τολμούσε ούτε να το πλησιάσει. . . κάτι ικανό να εξαπολύσει τέτοιο ανείπωτο κακό που καμία γήινη δύναμη δεν μπορούσε να το εξολοθρεύσει; Κοπιάστε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, αν τολμάτε!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]