`Ο Όθων εξελάμβανε το βασιλεύειν ως καθήκον ιερόν, εις ο εθυσίαζε και ανάπαυσιν και υγείαν. Το μεγαλείον της Ελλάδος ήτο το διηνεκές αυτού όνειρον, όνειρον οδηγούν αυτόν πολλάκις εις ακαίρους ενθουσιασμούς. Υπήρξαν στιγμαί κατά τας οποίας ο Βασιλεύς Όθων ήτο ο δημοκρατικώτερος των Βασιλέων της Ευρώπης.
Αλλ` έπνευσε βιαία πνοή και κατέπεσε σύμπασα εκείνη η ωραία σκηνογραφία και ο ατυχής Ηγεμών έφυγεν εν καιρώ νυκτός, ωχρός και ερρυτιδωμένος εκ της γης, την οποίαν επάτησεν άλλοτε ακμαίος εξ ελπίδων και νεότητος, εκ της γης, την οποίαν εύρε πλήρη ερειπίων, ερημίας και απογνώσεως και την οποίαν αφήκεν ευθαλή, έμπλεων ζωής, ευημερούσαν.
Ουδέποτε εξέφυγεν από τα χείλη του πικρά μομφή κατά της Ελλάδος. Από των χρόνων του Αριστείδου η Ελλάς δεν είδεν έτερον εξόριστον, ευχόμενον, παρά τα πρόθυρα της πόλεως, να μη επέλθωσι ποτέ συμφοραί κατά της πατρίδος...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]