Τα κείμενα και οι ομιλίες του τόμου αυτού ψηλαφούν την οδύνη του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας μας, όπως αυτή αναδύεται μέσα από τις ατομικές και συλλογικές μας ατέλειες. Νοοτροπίες και στάσεις ασύμβατες με το εκκλησιαστικό φρόνημα, αλλά από πολύ καιρό εγκατεστημένες στην καρδιά του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, προκαλούν οδύνη που όμως έχει τη δυνατότητα να γίνει αφυπνιστική. Ταυτόχρονα θέλουν να καλέσουν σε ενότητα κληρικών και λαϊκών. Ενότητα στη διάγνωση των αρρωστημάτων, ενότητα στην από κοινού θεραπεία τους. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
