Οι εικόνες περνούσαν, όπως μια κινηματογραφική ταινία, μπροστά από τα μάτια του, που κρατούσε κλειστά, γιατί πολύ του άρεσε αυτό το γλυκό όνειρο. Είχε γυρίσει πίσω εξήντα περίπου χρόνια, στην εποχή που παιδί έχτιζε με τους αγαπημένους φίλους παραμυθένιους πύργους. Είχε αφήσει τη σκέψη του να ταξιδέψει στους δρόμους της παλιάς γειτονιάς του, εκεί στην Ιπποκράτους 100, που ήταν κάποτε το σπίτι του. Η μαγεία των παιδικών χρόνων, έτσι όπως είχε ξανάρθει ολοζώντανη και τη ζούσε έντονα με τη φαντασία του, τον έκανε να αισθάνεται ευτυχισμένος. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το μεγάλο όνειρο. Δεν ήθελε να χαθούν αυτές οι γλυκές αναμνήσεις...
