(. . .) Πέντε αφηγήσεις, πάνω σε μοτίβα κατ` αρχήν διαφορετικά μεταξύ τους: από το ναό της συλλογικής νοημοσύνης, το Πανεπιστήμιο, μέχρι το νησί-σύμβολο της τέλειας ανωνυμίας. Ενδιαμέσως, μικρές αποδράσεις στους φαντασιακούς τόπους του συγγενικού αίματος, της φιλίας και του έρωτα, της παιδικής ηλικίας και του ενστίκτου της ζωής. Τι μεσολάβησε, αλήθεια, σε τούτη τη διαδρομή; Ποια λάθη και ποιες παρανοήσεις; Ποιες βεβαιότητες χαθήκανε οριστικά; Ποιους τρόπους ομιλίας άφησε πίσω της η (αυτό)καταστροφική μανία του ανθρώπινου πνεύματος; Υπήρξε ποτέ ένα μοτίβο σταθερό πίσω από τις λέξεις, κάποια φωνή, κάποια αρχή; Ή μήπως απλώς τη φανταστήκαμε και τώρα είναι ανάγκη να προχωρήσουμε πιο πέρα, χωρίς αυτήν;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
