Σε μια εποχή όπου η εικόνα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο σε κάθε εμφάνιση της καθημερινής μας ζωής, ένα βιβλίο ασχολούμενο με την Ελληνική Γλώσσα θα φάνταζε κάπως ξεπερασμένο. Έντεχνα έχει καλλιεργηθεί - και φαίνεται να επικρατεί - η άποψη πως η ορθή γραφή του Ελληνικού λόγου θα πρέπει να απασχολεί μόνο τα άτομα που σχετίζονται με τον τομέα αυτό (φιλόλογους, μαθητές θεωρητικής κατεύθυνσης) και πως για οποιονδήποτε άλλο η ενασχόληση αυτή αποτελεί απώλεια χρόνου. Παραγνωρίζουν ίσως - ή αγνοούν - οι οπαδοί της άποψης πως ο Λόγος, προφορικός και κύρια ο γραπτός, συνδέεται άρρητα με τη σκέψη και πως της επιτρέπει, μετατρεπόμενος σε απαραίτητο εργαλείο, να αποτυπώσει σύνθετους συλλογισμούς μορφοποιώντας αφηρημένες έννοιες. Αναπόφευκτα, οποιαδήποτε απλοποίηση της γλώσσας έχει αντίκτυπο και στη σκέψη. Άρα, λοιπόν, είναι απαραίτητοι κάποιοι κανόνες που θα επιτρέπουν, αλλά και θα ορίζουν τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινείται ο χρήστης του λόγου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]