Η εξοικείωση των λογίων του Βυζαντίου με τη λατινική λογοτεχνία μεγαλώνει αισθητά από την εποχή των Σταυροφοριών, όταν οι πολιτικές και πολιτιστικές σχέσεις ανάμεσα στους δύο κόσμους γίνονται στενότερες. Στα χρόνια αυτά το ενδιαφέρον των Βυζαντινών για τη λογοτεχνία της Δύσης εκδηλώνεται με σειρά μεταφράσεων από τα λατινικά στα ελληνικά, που επιχειρήθηκαν από Βυζαντινούς λόγιους, με κορυφαίο ανάμεσά τους τον φιλόλογο - μοναχό Μάξιμο τον Πλανούδη. Η σημασία των μεταφράσεων αυτών είναι αξιόλογη τόσο για τη βυζαντινή όσο και για την λατινική γραμματολογία, αφού αποτελούν τα κυριότερα τεκμήρια και δείχνουν την έκταση της επίδρασης της λατινικής γραμματείας πάνω στη βυζαντινή. Οι μεταφράσεις όμως αυτές έχουν και μια ειδικότερη φιλολογική σημασία. Καθώς βασίζονται σε παλιά χειρόγραφα των λατινικών κειμένων, βοηθούν σημαντικά στην ανίχνευση της ιστορίας των κειμένων αυτών και στην κριτική αποκατάστασή τους (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]