`Για μένα η ποίηση δεν ήταν ένας σκοπός, αλλά ένα πάθος. Και τα πάθη θα `πρεπε να `ναι σεβαστά` - μ` αυτά τα λόγια προλογίζει ο ίδιος ο Πόε μια απ` τις εκδόσεις των ποιημάτων του, και σ` αυτά τα λόγια βρίσκεται αρκετά η εξήγηση και του έργου του και της ζωής του.
Αναμφισβήτητα για τον Πόε η ποίηση ήταν ένα πάθος, αδιάφορο αν αυτό το πάθος το κόρεσε με νοσηρούς οραματισμούς, με μακάβριες ονειροπολήσεις, με εξωανθρώπινες καταστάσεις. Εννοούμε τόσο τα ποιήματά του, λέγοντας ποίηση, όσο και τα διηγήματά του - τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος απ `αυτά τα τελευταία, που είναι και τα αντιπροσωπευτικότερα της ψυχοσύνθεσής του. Διαβάζοντάς τα βλέπουμε έναν άνθρωπο, μάλλον μια σκιά ανθρώπου, να ζει μέσα σ` έναν κόσμο ανύπαρκτο, φανταστικό, φαντασμαγορικό κι εφιαλτικό μαζί. Μερικοί έχουν αποδώσει τη νοσηρότητα της φαντασίας του σε κληρονομικότητες και σε `αμαρτίες γονέων`, πράγμα που δεν αποκλείεται, και που σ` αυτές πιθανόν θα πρέπει ν` αποδοθούν επίσης τα πάθη του, το πιοτό, η χαρτοπαιξία, το όπιο - όχι όμως και το `πάθος` του για την ποίηση. [...]