. . . «Βρισκόταν σε μια τεράστια, απέραντη αίθουσα με ασπρόμαυρα τετράγωνα. Σε μια σκακιέρα χωρίς τέλος. Γύρω του σκόρπια ασπρόμαυρα πιόνια. Η παρτίδα είχε ξεκινήσει. Εκείνος περπατούσε σκυμμένος προσεκτικά στα μαύρα τετράγωνα. Μόνο ένα βήμα κάθε φορά. Μόνο στα μαύρα τετράγωνα. Στο βάθος ακουγόταν μουσική, κάτι που έμοιαζε με αργεντίνικο tango». . . Ο Νίκος αντιμετωπίζει τα όνειρά του, τη λύπη του έρωτα και τη μοναξιά στη σχέση των γονιών του. Η Φαίη ζει την απώλεια, τη δύσκολη εφηβεία του αδερφού της και την προδοσία. Μέσα από τις ιστορίες του τότε και τις συγκρούσεις του τώρα οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τη μοναδικότητά τους. Θα πονέσουν, θα διχαστούν, θα συγχωρήσουν για να φτάσουν τελικά στα δικά τους ξεχωριστά βήματα πάνω στη σκακιέρα της ζωής τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
