Η γνώμη του Φίλιππου Αργυριάδη βάραινε πιο πολύ. Ο άνθρωπος είχε κατορθώσει ν` αποχτήσει μια επιβολή στους άλλους τέσσερις, χωρίς κανείς να νιώσει πως· χωρίς να το έχει κανείς ομολογήσει ποτέ. Ήταν ο αρχηγός. Δεν το είχε ζητήσει, δεν του είχε ζητηθεί. Έγινε. Πάντα τον άκουγαν με προσοχή. Αν τύχαινε να προκύψει μια ασυμφωνία, η δική του η θέληση σφράγιζε την τελική άποψη. Όταν διαφωνούσε ο ίδιος μ΄έναν από τους άλλους, οι υπόλοιποι συντάσσονταν μαζί του. Το ίδιο έκανε ακόμα και ο σκηνοθέτης, ο Πέτρος Χαλκιολάκης, που δυσφορούσε κατά βάθος με τη διάκριση. Έπαιρνε κι αυτός πάντοτε το μέρος του Φίλιππου Αργυριάδη. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
