Μπορείς να μιλήσεις σήμερα για τη διαστροφή των αξιών όπως εκφράζεται στον πολιτικό εξτρεμισμό ή την τρομοκρατία, σήμερα που το λόγο περί τρομοκρατίας τον μονοπωλεί ο Μπους και οι συν αυτώ;
Αυτό το δίλημμα αντιμετώπισα όταν ήρθε η ώρα να ανεβάσω τον "Υπολοχαγό του Ίνισμορ" του Μάρτιν Μακ Ντόνα, έργο που είχα διαλέξει τον Απρίλιο του 2001, τότε που πρωτοπαίχτηκε στο Στράτφορντ, πριν δηλαδή από την 11η Σεπτέμβρη και φυσικά πολύ πριν από τη δίκη της 17Ν.
Υπάρχουν εποχές που μιλώντας για κάποια θέματα κινδυνεύεις να ταυτιστείς με εκείνους που καθόλου δε θα ήθελες: δύσκολο να μιλήσεις για σταλινισμό την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δύσκολο να διαφοροποιηθείς από τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς όταν ισοπεδωνόταν η Γιουγκοσλαβία. Αν όμως ονειρεύεσαι έναν κόσμο με λιγότερη βία (απ` όποια πλευρά κι αν ασκείται), τότε πρέπει να πας αντίθετα στο ρεύμα, ακόμα και το ρεύμα των φίλων σου, χωρίς να αυτολογοκρίνεσαι. Κι ένα θέατρο σαν το δικό μας, που την ίδια χρονιά ανεβάζει ένα έργο για τη Νικαράγουα και τους Σαντινίστας, ένα έργο με αποκλειστικά Αλβανούς συντελεστές κι ένα έργο για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, έχει δικαίωμα να μιλήσει και για θέματα επικίνδυνα (χρήσιμα όμως για διάλογο), όπως η τρομοκρατία, που σε καμιά περίπτωση δεν τα έχουμε εκχωρήσει στους αρχιτρομοκράτες.
Ένας λόγος παραπάνω είναι το χιούμορ του έργου, το μαύρο χιούμορ του: όσο πιο άγρια και αιματηρή εξελίσσεται η δράση, τόσο πιο κωμική γίνεται. Και πιστεύω πως το να γελάς για πράγματα και σε αφορούν και σε πονούν σε βοηθάει να στοχάζεσαι νηφάλια για τον κόσμο που ζούμε.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος