Έχω την εντύπωση ότι ο Ντεμί ή ο Μπρεσόν, όταν γυρνούν μια ταινία, έχουν μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου, την οποία κι επιχειρούν να εφαρμόσουν στον κινηματογράφο ή (πράγμα που είναι το ίδιο) μια αντίληψη του κινηματογράφου που εφαρμόζουν στον κόσμο. Ο κινηματογράφος και ο κόσμος γίνεται καλούπι για την ύλη, ενώ στον Τρελό Πιερό δεν υπάρχουν ούτε καλούπια ούτε ύλη. . . Ο τρελός Πιερό είναι περισσότερο μια ταινία πάνω στην περιπέτεια, παρά πάνω στους ανθρώπους της δράσης. Πριν τον Τρελό Πιερό είχα την εντύπωση ότι τα πάντα είχαν γίνει στον κινηματογράφο, ότι δεν έμενε τίποτα να κάνουμε. Γύρισαν τα «Ιβάν ο τρομερός», «Ο άρτος ημών ο επιούσιος». Μας έλεγαν να κάνουμε ταινίες πάνω στο πλήθος, αλλά το «Πλήθος» είχε γίνει, γιατί να το ξανακάνουμε; Με λίγα λόγια, ήμουν απαισιόδοξος. Μετά τον Τρελό Πιερό δεν έχω πια την ίδια εντύπωση των πάντων. Ναι. Πρέπει να κινηματογραφήσουμε, να μιλήσουμε για τα πάντα. Όλα μένουν να γίνουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]