Τόν είδα, γιά πρώτη φορά, στό λιμάνι τής Οδησσού. Μ` έμαθε πολλά πράγματα πού δέ βρίσκονται μέσα στούς χοντρούς τόμους των σοφών γιατί η σοφία της ζωής είναι πάντα πιο βαθιά και πιο πλατιά από τη σοφία των ανθρώπων.
Ο Γκόρκι ταξιδεύει στην ανατολική Ρωσία και μεταδίδει με έναν ανεπανάληπτο τρόπο στον αναγνώστη του τη γοητεία της. Μια νουβέλα για το ταξίδι αλλά και τη φιλία, με φόντο μια πραγματικότητα, η οποία κινείται συνεχώς ανάμεσα στο πλασματικό και το αληθινό.
O Μαξίμ Γκόρκι γεννήθηκε τό 1868 καί αποτύπωσε με την πένα του τη ζωή τόσο της προεπαναστατικής όσο και της μετεπαναστατικής Ρωσίας. `Η έντονη κοινωνική και πολιτική του δράση και η προσωπική του αναζήτηση πέρασε από ποικίλα στάδια. Το κύρος, ή δόξα και η αναγνώριση τόν συνόδευσαν σε Ανατολή και Δύση. Υπήρξε ο πιο `προλετάριος` από τούς ρώσους συγγραφείς, αφού μετά το θάνατο τού πατέρα του μεγάλωσε με τον παππού του, ο οποίος τον έβγαλε στη βιοπάλη από τα οχτώ του χρόνια. Άλλαξε πάμπολλους εργοδότες και σπούδασε στο πικρό `πανεπιστήμιο της ζωής`. Εξού και το ψευδώνυμο `Γκόρκι`, που σημαίνει πικρός, ενώ το πραγματικό όνομά του ήταν Αλεξέϊ Μαξίμοβιτς Πεσκόφ. Τόσο ο Συνοδοιπόρος μου όσο και ο Περαστικός ανήκουν στην πρώτη λαμπρή περίοδο του Γκόρκι, την επιλεγόμενη `αλήτικη`, και συνδυάζουν στοιχεία ρομαντισμού και ρεαλισμού.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]