Αν και ο τίτλος σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να ξενίζει, όποιος γνωρίζει το πολυποίκιλο έργο του Σπύρου Βασιλείου, αναγνωρίζει σε αυτόν την περιγραφή μίας από τις πολλές εικαστικές του ενασχολήσεις. Ο Βασιλείου θεωρούσε την τέχνη του ένα εργαλείο έκφρασης μα και βιοπορισμού και εαυτόν καλλιτέχνη-τεχνίτη. Η καταγωγή του, η οικονομική του κατάσταση και ο ιδεολογικός του προσανατολισμός διαμόρφωσαν από την αρχή της πορείας του μια αντίληψη για την τέχνη καθαρά λαϊκή. Έτσι, ο ζωγράφος Βασιλείου, σαν ένας άλλος μάστορας, ήταν πρόθυμος να προσφέρει την τεχνική του κατάρτιση όπου αυτή μπορούσε να φανεί χρήσιμη πέραν της ζωγραφικής: στη σκηνογραφία, τη γραφιστική, την αγιογραφία, τη χαρακτική, τη διακόσμηση, τη διδασκαλία, την αρθρογραφία. Όπως φαίνεται και από το χρονολόγιό του, σε διάστημα ενός έτους μεταξύ 1929-1930, ασχολείται ταυτόχρονα με την ζωγραφική (α` ατομική έκθεση), τη σκηνογραφία (α` παράσταση), την αγιογραφία (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) και τη διδασκαλία (προσλαμβάνεται στην Παπαστράτειο Σχολή Παιγνιδιών). Και κάπως έτσι συνεχίζεται ο μακρός βίος του στην τέχνη που απέδωσε περίπου 5.000 ζωγραφικά έργα που παρουσιάστηκαν σε δεκάδες εκθέσεις και δύο αναδρομικές, εν ζωή, στην Εθνική Πινακοθήκη, 127 παραστάσεις και έξι κινηματογραφικές παραγωγές, εκατοντάδες εικονογραφήσεις βιβλίων, διακοσμητικά προγράμματα, αγιογραφήσεις εκκλησιών κ.λπ. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]