Εξ όσων γνωρίζω, η παρούσα διδακτορική διατριβή είναι η πρώτη που εκπονείται με θέμα τις Δοκιμές, συλλογή κριτικών και δοκιμιοειδών κειμένων, του διεθνούς φήμης Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1963). Ταυτόχρονα είναι μία συμβολή στη μελέτη του δοκιμίου ως λογοτεχνικού είδους. Για τρεις κυρίως λόγους οι Δοκιμές του Σεφέρη αξίζει να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης. Πρώτα-πρώτα, διότι θα επιτύχουμε μία θεώρηση του έργου ενός μείζονος ποιητή από την ασυνήθιστη γωνία των κριτικών κειμένων. Δεύτερον, γιατί, ακριβώς ως τέτοια κείμενα γραμμένα από ένα μείζονα ποιητή, αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία των αντιλήψεών του για ζητήματα που αφορούν στην ελληνική και σε άλλες ευρωπαϊκές λογοτεχνίες της περιόδου 1936-1971, κατά την οποία γράφτηκαν αυτά τα κείμενα. Τρίτον διότι η ανάγκη να οριοθετήσουμε θεωρητικά την ειδολογική ταυτότητα αυτών των κειμένων θέτει μία αντίληψη που έχουμε για το δοκίμιο ως λογοτεχνικό είδος.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]