Η φιλούσα και πάλι τη σοφία διανόηση της εποχής μας συνειδητοποιεί παράλληλα πως ρωμαλέες πνευματικές διατριβές είναι δυνατές μόνο «εν αναφορά» προς τους μεγάλους αρχαίους έλληνες διανοητές, που σφράγισαν με το λόγο τους τη μοίρα του κόσμου. Ο Πλωτίνος είναι αναντίρρητα ένας από αυτούς. Με την πολυδιάστατη πνευματική του προσφορά επαναζωοποιεί τη «γιγαντομαχία περί της ουσίας» και ανανεώνει το ήθος του Πλάτωνα. «Και μην εοικέ γε εν αυτοίς οίον διά την αμφισβήτησιν περί της ουσίας προς αλλήλους».
Η ανατροφή με τα πλωτινικά κείμενα αναμοχλεύει το πνεύμα που, άνυπνο πια, δεν μεταφέρει ανέστιο τη συνείδησή του στον κόσμο, αλλά διαπορθμεύει το είδωλο του Όντος και το αρχέτυπό του εκείθεν του Είναι. Η αποστασιοποίηση του άνθρωπου από το Ον οδηγεί σε αποκοπή του λόγου από την πηγή του και σημαίνει απώλεια του Είναι. Πώς, όμως, θα πραγματωθεί ο μεγάλος νόστος του ανθρώπου στη γενέθλια γη του Όντος; Αυτό το ερώτημα είναι το θέμα της «μετά χείρας» διατριβής. Το ανεννόητο και αναποκάλυπτο μυστήριο του Είναι αποκρυπτογραφείται από το ανθρώπινο πνεύμα μονάχα όταν ο νους έμπλεος οίστρου εξίσταται των ανθρωπίνων εμπαιγμάτων και θεάται «εν εκστάσει» το όντως Ον.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
