... «Ο Θεός πέθανε: αλλά κατά το ανθρώπινο είδος, θα υπάρξουν ακόμη χιλιετηρίδες πολλές, όπου σε υπόγειες στοές θα δείχνουμε τη σκιά του. Κι εμείς - εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε τον πόλεμο με τη σκιά τους».
«Ο τρελός - Δεν ακούσατε ποτέ να μιλάνε γι` αυτόν τον τρελό που ένα πρωί, άναψε μια δάδα και τρέχοντας στην αγορά φώναζε χωρίς σταμάτημα: «Ζητώ το Θεό! Ζητώ το Θεό!», έτσι ακριβώς, όπως πολλοί που δεν πιστεύουν στο Θεό, και καθώς μαζεύτηκαν γύρω του, ξέσπασαν στα γέλια. Χάθηκε λοιπόν; είπε ο ένας. Εξαφανίστηκε, όπως τα παιδιά; είπε ο άλλος. Ή μήπως κρύβεται; Μας φοβάται; Έφυγε με το πλοίο; Αφομοιώθηκε; Έτσι φώναζαν και γέλαγαν και πήδαγαν. Ο τρελός, πετάχτηκε ανάμεσά τους και τους καθήλωσε με το βλέμμα του: «Πού πήγε ο Θεός; τους φώναζε. Θα σας το πω εγώ! Τον σκοτώσαμε - εσείς κι εγώ.
Είμαστε οι φονιάδες του!» ...
Ο θάνατος του Θεού δεν είναι για τον Νίτσε μια απλή θεωρία ή αμφισβήτηση: είναι μια πορεία δραματική μέσα στην ανθρώπινη εξέλιξη, αλλά δραματική, μόνο γι` αυτόν που φέρει το βάρος της συνείδησης...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]