Γράφοντας για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς ο Νόαμ Τσόμσκι θέτει ορισμένα καίρια ερωτήματα για τον Νέο Ανθρωπισμό: τι ακριβώς τον καθοδηγεί; Το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον ή τα συμφέροντα των μεγάλων; Η προσφυγή στη βία έγινε όντως εν ονόματι των αρχών και των αξιών; Ή μήπως γίναμε, για μια φορά ακόμη, μάρτυρες επιλογών ιδιοτελών αλλά και τόσο οικείων; Με τη βαθιά γνώση της ιστορίας -και με διεισδυτική επιχειρηματολογία ως προς τη συνάφεια της με τη «νέα εποχή»- ο Τσόμσκι καταρρίπτει έναν προς έναν τους ρητορικούς ισχυρισμούς πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της μάχονται για έναν κόσμο, όπου οι υπεύθυνοι για τις εθνικές εκκαθαρίσεις δεν θα έχουν πια πού να κρυφτούν. Με το μοναδικό ρωμαλέο ύφος του, ο συγγραφέας εξετάζει διεξοδικά πολλά από αυτά τα γεγονότα που «δεν είναι πρέπον» να θίγονται. Από το ότι οι κυβερνήσεις είχαν επίγνωση πως οι βομβαρδισμοί θα κλιμάκωναν τις σερβικές θηριωδίες μέχρι το ότι για χάρη του πολέμου πήγαν χαμένες πάμπολλες ευκαιρίες διπλωματικής επίλυσης του ζητήματος. Είναι δε τόσα πολλά αυτά τα γεγονότα, ώστε να δικαιολογούν ολόκληρο κεφάλαιο υπό τον τίτλο: «Το σύνδρομο της άρνησης». Δοκιμασίες απαραίτητες ώστε να μην διασαλεύεται η επίσημη εκδοχή της πραγματικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]