«Υπήρχε... Υπήρχε ένα θαυμάσιο καλοκαίρι. Οι μέρες του ήταν ζεστές. Ξαφνικά ακούστηκε μια βροντή...». Ήταν το μόνο που πρόλαβε να γράψει, στις 26 Απριλίου 1986, στην έκθεσή της με θέμα «Η καταιγίδα», μια από τις μαθήτριες της τρίτης τάξης του Δημοτικού σχολείου της πόλης Πριπιάτ, της πόλης όπου ζούσαν μέχρι εκείνη τη μέρα οι εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνομπιλ. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα το διαβάζει ο Ταράς, όταν επισκέπτεται την πόλη που σ` αυτήν ερωτεύτηκαν οι γονείς του και έφυγε απ` τη ζωή ο πατέρας του. Είναι ένας από τους σταθμούς του ταξιδιού του από την Αθήνα μέχρι το χωριό του παππού του, στην ανατολική Ουκρανία, όταν έμεινε ολομόναχος, στα δεκατρία του χρόνια. Ευτυχώς, ο ίδιος είχε θεραπευτεί από τη λευχαιμία στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών του Συλλόγου «ΕΛΠΙΔΑ».
Ένα μυθιστόρημα-ντοκουμέντο για τις συνέπειες του πυρηνικού ατυχήματος του Τσερνομπίλ. Ήρωάς του ένας έφηβος που ανδρώνεται κουβαλώντας, στο κορμί και στην ψυχή του, μια τραγική κληρονομιά. Ένα βιβλίο για εκείνους που αναζητούν, μέσα στα ερείπια του αιώνα που έφυγε, μια καινούργια ελπίδα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]