Γιατί εξακολουθούμε να εκδίδουμε διηγήματα; Ίσως επειδή αποτυπώνουν την ουσία της λογοτεχνίας, τον σκληρό της πυρήνα, αποκαλύπτοντας έτσι τον αληθινό συγγραφέα. Με χαρμόσυνη πεποίθηση επανεκδίδουμε λοιπόν στον παρόντα συγκεντρωτικό τόμο τρεις παλαιότερες συλλογές διηγημάτων της Ελένης Λαδιά, μιας συγγραφέως η οποία ξεχωρίζει στο ελληνικό συγγραφικό τοπίο με τις επιδόσεις της σε αυτό το είδος, το οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ. Πρόκειται για τις συλλογές `Παραστάσεις κρατήρος` (1973), `Ο μαύρος Ερμής` (1977) και `Ο σχιζοφρενικός θεός` (1983). [. . .] Καθημερινοί άνθρωποι με φόντο τη δικτατορία - οι οποίοι δεν έγιναν ήρωες ούτε αντιστασιακοί - βαρύνουν από την ενοχή κι υποφέρουν σε δωμάτια και κατακόμβες, επειδή δεν μπόρεσαν να νιώσουν πως ανήκουν στο σύνολο (Παραστάσεις κρατήρος). Ή κατεβαίνουν στο ασυνείδητο συναπαντώντας «κοράλια και τέρατα», μορφές αρχετυπικές που τους ανασύρουν στην επιφάνεια της ζωής (Ο μαύρος Ερμής). Ή τέλος, αναζητούν ευλαβικά το πεπρωμένο τους επειδή αυτό τους εξευγενίζει, τους φέρνει πιο κοντά στο θείο. Πεπρωμένο βαρύ, που καταγράφει την ανατροπή των πραγμάτων κι έναν θεό τρελό, διασαλευμένο, σχιζοφρενικό σαν άνθρωπο (Ο σχιζοφρενικός θεός).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]