Με τη μελέτη αυτή ο συγγραφέας παραβιάζει το `άβατον` της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, για να ανιχνεύσει με παρρησία, ανάμεσα στις δογματικές αγκυλώσεις και τα παραδοσιακά ταμπού, τις πρωταρχικές αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας της Αριστεράς, τις οποίες εντοπίζει στην προφανή ανεπάρκεια της θεωρίας να ερμηνεύσει τη σημερινή πραγματικότητα και στην αδυναμία εξαιτίας αυτού του λόγου, να προτείνει λύσεις διεξόδου. Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου οδηγεί στο καταληκτικό συμπέρασμα ότι η Αριστερά στο σύνολό της έχασε σταδιακά την ιδεολογική της ηγεμονία απέναντι στην αστική ιδεολογία,
εξού και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και η πλήρης επικράτηση του νεοφιλελεύθερου προτύπου της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
