Μόσχα. Σοκόλνικι. Η νύχτα του Ιούνη έπεσε πάνω στα περίχωρα. Είναι πια μεσάνυχτα. Ανάμεσα στα πάρκα, τα περιβόλια, τα ρυάκια, τις γέφυρες τρέχει το νυχτερινό τραμ.
Στάση. Από το βαγόνι κατέβηκε μια κοπέλλα. Τη λένε Λίλια.
Περπατάει στις φωτισμένες λεωφόρους του Σοκόλνικι, μπρος απ` τις βίλλες και τ` αναρρωτήριο· κοιτάζει ανήσυχα γύρω της και συμβουλεύεται κάθε τόσο ένα μικρά χαρτάκι που κρατάει στα χέρια της κι όπου υπάρχει το σχεδιάγραμμα του δρόμου.
Να την, πέρασε μια μάντρα, ένα εγκαταλειμένο περιβόλι, όπου έχουνε ρίξει σανίδες, την πυκνή συστάδα των θάμνων, τον κήπο, και να μπροστά της αντικρύζει ένα δίπατο καινούργιο σπίτι. Είναι η κοινοκατοικία της νεολαίας που κατασκευάζει το μετρό. Το σπίτι του Νέου Ουντάρνικου είναι τριγυρισμένο από δέντρα - ανθισμένες φιλλύρες, χαλασμένες βραγιές.
Η Λίλια θέλει να μπει, όμως σταματάει αναποφάσιστη μπρος στην πόρτα του κήπου. Το απάνω πάτωμα είναι λουσμένο στο φως, μπαίνουμε στον κήπο, περνάμε πλάι σε μασκαράδες που χαχανίζουν και χορεύουν, διασχίζουμε το κιόσκι της σκοποβολής, ανάμεσα στα ξεφωνητά της μουσικής και μπαίνουμε στα σπίτι. Αφού περάσαμε τη σκάλα που οδηγεί στο απάνω πάτωμα (σε τούτο το μέρος το γλέντι και το κέφι έχει κορώσει), στρίβουμε σ` ένα διάδρομο, και σταματάμε μπροστά στη δεύτερη πόρτα αριστερά.
Ανοίγουμε την πόρτα, μπαίνουμε, και να μπροστά μας η κάμαρα της Λιόσκας.
Είναι ένα φωτεινό, ευρύχωρο δωμάτιο, στα μάκρος του τοίχου στέκουνε δυο κρεβάτια, μπρος στο παράθυρο ένα τραπεζάκι με γραμμόφωνο. Στη γωνιά κρέμουνται δυο ζευγάρια γάντια για προπόνηση στο μποξ. Στο κομοδίνο ένα ραδιόφωνο. Τόνα απ` τα κρεβάτια είναι σκεπασμένο με μια κουρτίνα. Απ` το μεγάλο, ορθάνοιχτο παράθυρο φαίνεται ο κήπος, όπου περνοδιαβαίνουν χορεύοντας οι μασκαράδες.
Η κάμαρα είναι άδεια.
Από πάνω ακούγεται ένα βαλς και το ρυθμικό σούρσιμο των ποδιών των χορευτών. [...]