Η σειρά αυτή απευθύνεται κυρίως σε παιδιά προσχολικής ηλικίας και μαθητές των πρώτων τάξεων του Δημοτικού και τους μιλάει με τη γλώσσα που κατανοούν, για βασικές αλήθειες της πίστεως, βοηθώντας τα στην κρίσιμη αυτή ηλικία να θεμελιώσουν σωστά μέσα τους το υπόβαθρο, στο οποίο αργότερα θα στηριχτεί η όλη τους πνευματική ανάπτυξη.

Σε κάθε ιστορία, όπου η φύση παρουσιάζεται σφιχτοδεμένη να μιλάει, να δρα, να επικοινωνεί, να συνεργάζεται, να πάσχει, το παιδί θα μπορέσει να συναντήσει τον εαυτό του και το περιβάλλον του και να προσλάβει τα μηνύματα που του προσφέρονται, χωρίς άμεση διδασκαλική υπόδειξη και νουθεσία.

Στο σκοπό αυτό ιδιαίτερα βοηθάει η εικονογράφηση, που κατά κάποιο τρόπο δίνει υπόσταση και εγγύτητα στις αλήθειες και τις πνευματικές αξίες που υπογραμμίζονται.

Με την ιστορία του Λευκούλη προσπαθούμε να διδάξουμε στο παιδί την αποφυγή της σύγκρισης. Γιατί από αυτή την κακή συνήθεια -η οποία στη συνέχεια της ζωής του μπορεί να λειτουργήσει ως αυτοματισμός- γεννιούνται τα πάθη της ζήλιας και της μειονεξίας. Αυτά πάλι, με την πάροδο του χρόνου και την επανάληψη, παγιώνονται στην παιδική ψυχή, τη δυσκολεύουν στην κοινωνική προσαρμογή και την εμποδίζουν στην αγαπητική σχέση της με τους άλλους, οι οποίοι βέβαια, ούτως ή άλλως, είναι διαφορετικοί.

Ένα άλλο μήνυμα που προσφέρει η ιστορία του Λευκούλη είναι ότι, στην όποια διαταραχή των σχέσεων του παιδιού με τους άλλους ανθρώπους, πάντα αυτό πρέπει να αναζητάει τη δική του μερίδα φταιξίματος. Αυτό βοηθάει στη συνειδητοποίηση και στη διόρθωση του λάθους του και επιπλέον δεν αποπροσανατολίζει την ψυχή, δημιουργώντας της την ψευδαίσθηση ότι πάντα φταίει ο άλλος και ποτέ ο ίδιος.