`Ο άνθρωπος, από την εποχή της δικής του ξεχωριστής εξέλιξης, αποδύθηκε και αποδύεται επίμονα σε τρία είδη αγώνα: πρώτον, παλεύει με τις συμπαγείς, ανόητες δυνάμεις της φύσης, δηλαδή τη ζέστη και το κρύο, τους ανέμους και τους ποταμούς, την ύλη και την ενέργεια [Ο Κόσμος]· δεύτερον, με τα πράγματα που είναι κοντύτερά του, δηλαδή με τα ζώα και τα φυτά, με το ίδιο του το σώμα - πότε υγιές, πότε άρρωστο [Η Σάρκα]· και τέλος, με τους φόβους και τις επιθυμίες του, με τις φαντασιώσεις και τις βλακείες του [Ο Διάβολος].
Η αρχική δυσκολία με την εν γένει πρόγνωση του μέλλοντος είναι η τεράστια πολυπλοκότητά του και η αλληλεξάρτηση όλων των περιοχών του. Όμως, η πολυπλοκότητα αυτή δεν είναι τελείως χαοτική και μπορούμε πάντα να την αντιμετωπίσουμε, θεωρώντας την προϊόν τόσο της τύχης όσο και της αιτιοκρατίας - της τύχης εκεί που δεν μπορούμε να δούμε την ύπαρξη σχέσεων, της αιτιοκρατίας εκεί που μπορούμε.`

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]