Οι σημερινοί τυχοδιώκτες δε χρειάζεται να οργώνουν θάλασσες. Βολεμένοι στα διαμερισματάκια τους, στη Φλωρεντία ή στο Παρίσι, προετοιμάζουν τα χτυπήματά τους μεθοδικά. Οι σημερινοί τυχοδιώκτες χρησιμοποιούν την πένα τους όπως άλλοτε οι κουρσάροι, στο ρεσάλτο, χρησιμοποιούσαν το σπαθί τους. Αδίστακτα, σαν κοινοί ληστές, κλέβουν συναισθήματα. Για να περιγράψει αυτόν τον υπόκωφο πόλεμο, όπου τα όπλα είναι βραδυφλεγή και πληγώνουν αναδρομικά, ο Ερβέ Λε Τελιέ επιλέγει τον κλασικό δρόμο του επιστολικού μυθιστορήματος. Τα πρόσωπα παραμένουν κρυμμένα, οι ταυτότητες αλλάζουν συνεχώς. Η μόνη σταθερή αξία είναι τα ζυμαρικά. Επιτρέπονται όλες οι κατεγαριές, όλες οι υποκρισίες, οι παγίδες και οι παραμορφώσεις. Είναι το παιχνίδι της αλήθειας και του ψεύδους, του έρωτα και της τύχης - το παιχνίδι όπου, καμιά φορά, χαμένος είναι ο νικητής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]