Να λοιπόν που ο Κάρλι είναι τώρα μαζί μου. Μήπως τρελάθηκα; Μια γριά και ένα παιδί, που χρειάζεται τουλάχιστον άλλα δώδεκα με δεκατρία χρόνια για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Πρέπει, δηλαδή, για χάρη του Κάρλι να φτάσω τα εκατό; Αλλά ποιος άλλος από τους συγγενείς θα τον έπαιρνε κοντά του; Τελικά θα κατέληγε σε κάποιο ίδρυμα. Και αυτό δεν είναι σωστό, όχι! Σίγουρα θα του λείπουν για πολύ καιρό οι γονείς του. Θα βάλω τα δυνατά μου και θα προσπαθήσω να ξεχάσω πόσο μεγάλη είμαι. Πρέπει να τα καταφέρουμε...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
