Κανείς δε μπορούσε να περνά μέρα και νύχτα, χωρίς διακοπή, δίπλα στον καλλιτέχνη της πείνας, κι έτσι κανείς σε μπορούσε να γνωρίζει από δική του αντίληψη, αν πεινούσε πραγματικά χωρίς σταματημό. Μόνο ο ίδιος ο καλλιτέχνης μπορούσε να ξέρει και συνεπώς μόνο αυτός μπορούσε να `ναι ευχαριστημένος απόλυτα θεατής από την πείνα του. Ωστόσο από άλλη αιτία, δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Ίσως ακόμα να μην είχε αδυνατήσει τόσο πολύ από την πείνα, ώστε μερικοί, μη μπορώντας να υπομένουν το βλέμμα του, άφηναν τις παραστάσεις προς μεγάλη του λύπη, αλλά να έιχε αδυνατίσει γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος με τον εαυτό του...
Ήταν ένα κυριακάτικο πρωινό κι η άνοιξη είχε γίνει πολύ όμορφη. Ο Γκέοργκ Μπέντεμαν, ένας νεαρός έμπορος, καθόταν στο μοναχικό του δωμάτιο του πρώτου πατώματος, σ` ένα από τα χαμηλά, ευκολοχτισμένα σπίτια, αραδιασμένα κατά μήκος του ποταμού που ξεχώριζαν μεταξύ τους μόνο από το ύψος και το χρώμα. Μόλις είχε τελειώσει το γράμμα για κάποιον παιδικό του φίλο που βρισκόταν στα ξένα, το έκλεισε αργά, αργά, παίζοντας το στα χέρια. Ύστερα στήριξε τον αγκώνα του πάνω στο γραφείο και κοίταξε έξω από το παράθυρο, στο ποτάμι, στη γέφυρα και στα υψώματα πέρα από την αντικρυνή όχθη με το φτωχό πράσινο...