Ακόμη και οι καλύτερες ιδέες κάποτε παραδίδουν το πνεύμα· όπως αυτή της `παραγωγής` που ξεκίνησε ως αναλυτική έννοια της πολιτικής οικονομίας και της κριτικής της για να καταλήξει ένας καθρέφτης, που στα είδωλά του ο σύγχρονος άνθρωπος αναγνωρίζει, προσαρμόζει κι αποτιμάει τον εαυτό του με το μέτρο της αξίας και της απόδοσης.
Πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας, ο μαρξισμός, που είχε οπλίσει την επαναστατική σκέψη με τις έννοιες του τρόπου παραγωγής, της εργατικής δύναμης και της τάξης, έφτασε με τον καιρό να εμπιστευθεί την εκθαμβωτική επιστημοσύνη τους περισσότερο από την κριτική αιχμή τους, για να εξασφαλίσει το πέρασμα από την πολιτική αντιπολίτευση στην πολιτιστική και ακαδημαϊκή ηγεμονία: στην Ευρώπη της δεκαετίας του `70, στη Γαλλία μετά το Μάη του `68, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς την αλλαγή του κόσμου χωρίς τέτοια γυαλιά. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
