Έχεις την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έγιναν «ένα» με τα προϊόντα που πουλάνε, με τους πολυκαιρισμένους πάγκους που ακουμπούν τα χέρια τους, με τα βρόμικα τζάμια των παραθύρων (μόνο των μαγαζιών υφασμάτων λάμπουν) και με τη σκόνη του πεζοδρομίου. Και τα εργαλεία τους είναι εξαρτήματα του σώματός τους, είτε φτιάχνουν μουσικά όργανα είτε κουρεύουν και ξυρίζουν είτε πουλούν χάλκινα και σαμπρέλες. Και όταν βρίσκεται αγοραστής, μαζί με το εμπόρευμα παίρνει και ένα κομμάτι από το σώμα τους και τη ζωή τους, εκατό και χίλια και δέκα χιλιάδες κομμάτια στα ατέλειωτα χρόνια, ως τη σύνταξη, αφού οι ίδιοι τα έχουν κανονίσει έτσι με την Παντοδυναμία, να γίνονται χίλια κομμάτια χωρίς να αλλάζει τίποτε από την υπόλοιπη τάξη του κόσμου. ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]