Στα σύνορα φιλοσοφίας και θεολογίας o Ζαν-Λυκ Μαριόν ξεκινά καταδεικνύοντας την αντίθεση ειδώλου και εικόνας, για να δείξει στη συνέχεια πώς κάθε εννοιακή παράσταση για τον Θεό κινδυνεύει να βυθιστεί στην ειδωλολατρία, είτε σκεπτόμενη αρνητικά τον "θάνατο του Θεού" είτε σκεπτόμενη θετικά τον Θεό ως "υπέρτατο ον".
Πώς να φτάσουμε να σκεφτούμε τον Θεό με τρόπο που να μην είναι ούτε απατηλός ούτε ειδωλολατρικός; Αφήνοντας το πεδίο της παράστασης, επομένως το πεδίο τού είναι, για να πάμε στο πεδίο του έρωτα και της αγάπης. Ίσως, εντέλει, αν αποκαλύπτεται αγαπώντας και δίνεται στην αγάπη μας, ο Θεός δεν χρειάζεται να είναι.
