Ο Vincent Delecroix εγείρει έναν ναό για τον γιο της Θέτιδας, ενώ παράλληλα ρίχνει φως στο μυστήριο της ζωής και αποκαλύπτει τα στάδια δημιουργίας της ιδιαίτερης ταυτότητας του ήρωα. Αυτός ο μικρός λογοτεχνικός ναός δεν είναι ένα ακόμη από τα έργα που δημιουργήθηκαν προς τιμή του ήρωα που ενέπνευσε τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Κλάιστ, τον Γκαίτε, τον Γκραθιάν ή ακόμη τον Ενγκρ και τον Ρούμπενς. Ο Delecroix δεν επιθυμεί να προσθέσει το όνομά του σε έναν μακρύ κατάλογο καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από τον Αχιλλέα. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να ανιχνεύσει τα πολλά πρόσωπα που αποδόθηκαν στον ήρωα του Ομήρου κατά τη διάρκεια των είκοσι οκτώ αιώνων της ύπαρξής του.
Ο συγγραφέας έχει μιαν απρόσμενη οικειότητα με τον βασιλιά των Μυρμιδόνων, καθώς διακρίνει όλες τις κρυφές πτυχές της προσωπικότητάς του. Πέρα από την οργή του ήρωα, πέρα από τη μήνι του για τον Αγαμέμνονα, πέρα από τον πρώτο πολεμιστή της Τροίας, βλέπει επίσης το παιδί που μεταμφιεσμένο σε γυναίκα κρυβόταν ανάμεσα στις κόρες του Λυκομήδη, που επέλεγε ερωτικούς συντρόφους ανεξαρτήτως φύλου και που τελικά δεν ξέφυγε από τη θνητή του φύση. Βλέπει τον ήρωα που πέθανε από το βέλος του Πάρι - το βέλος που βρήκε το μοναδικό τρωτό σημείο του, τη φτέρνα. Η πανανθρώπινη αγωνία της θνητότητας και η προσπάθεια του ανθρώπου για υστεροφημία διατρέχει όλο το βιβλίο.
Ο Αχιλλέας τρέχει προς τον θάνατο του `... τόσο γρήγορα που δρασκελίζει τον κόσμο και εισβάλλει τρέχοντας, αρματωμένος σαν αστακός, στην κατοικία των νεκρών, παραμερίζοντας ακόμη και τους θεούς. Ο Αχιλλέας βιάζεται να πεθάνει, τρέχει προς την αθανασία και δεν έχει χρόνο. Η επιλογή για μια ζωή σύντομη, φλογερή και δοξασμένη, αντί για μια μακροχρόνια και ασήμαντη ύπαρξη τον έριξε στον αγώνα δρόμου, δημιούργησε τον γοργοπόδαρο Αχιλλέα...` Σε αντίθεση με τον Οδυσσέα όμως, ο Αχιλλέας δεν σκέφτεται ούτε για μια στιγμή την επιστροφή του στην πατρίδα - εξού και η τραγικότητά του, που είναι και δική μας τραγικότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]