Καρκαβίτσας, Ανδρέας (1865-1922). Πεζογράφος, στρατιωτικός γιατρός. Γεννήθηκε στα Λεχαινά Ηλείας και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο πρώτος τόμος των διηγημάτων του εκδόθηκε το 1886, επιβλήθηκε όμως με την `Λυγερή` (1896), όπου η αφηγηματική ικανότητα συνδυάζεται με την περιγραφική δύναμη και την πιστή απόδοση του μονότονου επαρχιακού περιβάλλοντος. Ακολουθούν τα `Λόγια της Πλώρης` (1899) και το αλληγορικό διήγημα `Ο Αρχαιολόγος`, όπου καταδικάζεται η άγονη προγονοπληξία ορισμένων διανοουμένων. Μεγάλη επίδραση άσκησαν στο έργο του ο Φ. Ντοστογιέφσκι και ο Ε. Ζολά. Από τους κύριους εκπροσώπους της ρεαλιστικής πεζογραφίας στην Ελλάδα, τα κείμενά του διαπνέονται από γνήσιο πατριωτισμό, κοινωνικά ιδεώδη και χριστιανική καρτερία. Ο Παλαμάς θα γράψει χαρακτηριστικά· `Εάν κάποιος... με πειθανάγκαζε να διαλέξω αποκλειστικά μεταξύ Παπαδιαμάντη και Καρκαβίτσα, θα έστεκα ευλαβητικά μπροστά στον Παπαδιαμάντη, θα του φιλούσα το χέρι, και θα ψήφιζα τον Καρκαβίτσα`. Το 1916 φυλακίζεται στην Θεσσαλονίκη συνεπεία του Εθνικού Διχασμού. Προσβάλλεται από φυματίωση του λάρυγγος και πεθαίνει στο Μαρούσι, όπου έμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Καρκαβίτσας στον `Ζητιάνο`, περιγράφει την αμάθεια, την εξαθλίωση και τις δεισιδαιμονίες του απλού λαού της ελληνικής υπαίθρου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]