(. . .) Για τον προσεκτικό λοιπόν αναγνώστη, όσα περιλαμβάνονται στο «Ο ελληνισμός μου και οι Έλληνες», όπως εξηγούν τες ελπίδες, που έμελλε, από αντίδραση στην κυριαρχούσα μικροπολιτική, να στηρίξη ο Ίων κατά τα έτη 1909-’10 και ’11 στον ανήσυχο και αποφασιστικόν κρητικόν πολιτευόμενο, και την πολύτιμη βοήθεια, που του έδωσε τότε ο αδελφός μου - καθώς άλλωστε και ο πατέρας μου-, έτσι εξηγούν και την αναπόφευκτη διαφωνία κι αντίθεση, που εκδηλώθηκε στα 1912. Γιατί γρήγορα ειδ’ ο Ίων πώς, με την επικράτηση της «ανοθρώσεως», η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους δεν άλλαξε από απλώς καιροσκοπική, που ήτον πρίν, για να γίνη - όπως την ήθελε κεινος - σταθερή, οργανωμένη συστηματικά, πανελλήνια και ανατολική, παρά έγινε μόνο εγωκεντρική, ανιστόρητη και τυχοδιωκτική. Η ιδιοσυγκρασία του, επομένως κ’ οι ιδέες ήταν αδύνατο να συμβιβαστούν με την τέτοιαν πολιτική, όπως δεν ήτον ποτέ δυνατόν να συμβιβασθούν με την παλαιότητα. Δεν είναι δουλεία μου να κρίνω τα συγγράμματα και δημοσιεύματα του αδελφού μου, αλλά μόνο να δώσω απαραίτητες πληροφορίες και εξηγήσεις, όπου υπάρχει κατά την αντίληψη μου ανάγκη, ώστε να μορφώση το κοινόν όσο το δυνατόν ακριβέστερη ιδέα του χαρακτήρα, των ιδεών και του έργου του. Σωστή όμως κι ολόκληρη ιδέα θα μπορή να σχηματισθή μόνο αφού δημοσιευθούν και τα υπόλοιπα χειρόγραφα του.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]