Για τον ερευνητή που ασχολείται με προβλήματα μουσικής αισθητικής της αρχαιότητας λείπει, βέβαια, η βασική προϋπόθεση για την αισθητική βίωση των αντίστοιχων φαινομένων: αυτή η ίδια ακουστική εμπειρία. Παράλληλα λοιπόν με την επιστημονική γνώση, χρειάζεται τόλμη, φαντασία και ικανότητα διείσδυσης έως αυτή την καρδιά του προβλήματος, για την ανάπλαση ενός μουσικού σύμπαντος, γλώσσας και μουσικής, που εσίγησε διά παντός. Τα χαρίσματα αυτά διέθετε σε μεγάλο βαθμό ο έλληνας σοφός του 20ού αιώνα Θρασύβουλος Γεωργιάδης, ο οποίος αξιοποίησε επί πλέον στο έπακρο το πλεονέκτημα της ελληνικής του ταυτότητας και των μουσικών του βιωμάτων ως Έλληνας, όπως επίσης και την βαθύτατή του αίσθηση και γνώση της αδιάλειπτης φυσικής και μουσικής συνέχειας, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την αρχαία στη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική μας παράδοση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]